Winterbandenplicht komt er aan!

Winterweer in de Harz. (Foto: Scotscorner januari 2010)

Al eerder schreef ik hier over het gebruik van winterband in Duitsland. Want veel mensen vinden het onduidelijk of dat verplicht is of niet. Na wat uitzoekwerk ontdekte ik in november 2008 dat winterbanden niet verplicht zijn in Duitsland, maar dat je je wel moet aanpassen aan de winteromstandigheden. Ook de politie let daar op en deelt bekeuringen uit aan die automobilisten die zonder winterbanden onderweg zijn terwijl het winterweer eigenlijk wel zodanig is dat het om aangepaste banden vraagt.

Een Duitse automobilist ergerde zich aan de onduidelijkheid over het gebruik winterbanden en stapte, naar aanleiding van een bekeuring, naar de rechter. En die gaf de automobilist gelijk. De wet is niet duidelijk over het wanneer je winterbanden moet gebruik.

Maar aangezien je met zomerbanden niet echt weg komt in een winterachtig Duitsland heeft verkeersminister Ramsauer besloten, nog voor het winterseizoen van start gaat, de regeling te verduidelijken. En dus komt het er op neer dat Duitsland, waarschijnlijk, een verplichting gaat krijgen met betrekking tot het gebruik van winterbanden. Of het nu sneeuwt of niet. En dat lijkt een goede zaak want op glijpartijen en ongelukken met personenauto's en vrachtwagens bij een beetje sneeuw is niemand gebaat. En dat kwam de afgelopen jaren maar al te vaak voor.

Auf Wiedersehen.

Kees

Fürst Ernst is hier!!

Het is feest bij ons in de regio. Want ons 'ministaatje' Schaumburg, tegenwoordig onderdeel van het bundesland Niedersachsen, bestaat 900 jaar. Onder het motto 'Der Schaumburger Friede' brengt Fürst Ernst een staatsbezoek van twee weken aan diverse plaatsen in Schaumburg.

Wie vraagt u? Fürst Ernst zu Holstein-Schaumburg! Maar die leeft toch al zo'n 400 jaar niet meer? Klopt. Het is een toneelspeler die in de huid van Fürst Ernst is gekropen. Samen met een groot aantal andere toneelspelers vormt de vorst een groep waarmee hij zijn land bezoekt. Afgelopen vrijdag kwam hij aan in het plaatsje Steinhude. Tijdens het afgelopen weekend was de vorst in Düdinghausen (onder andere bij mijn stamrestaurant Zur Erholung), in Stadthagen (waar de Fürst als kind naar school ging) en Rinteln. Komend weekend is hij is te zien in Obernkirchen en zijn voormalige woonplaats Bückeburg.

Fürst Ernst zu Holstein-Schaumburg (1569-1622) regeerde over Schaumburg van 1601 tot zijn dood. Omdat er geen mannelijke troonvolger was werd Schaumburg in 1640 opgedeeld in een Grafschaft Schaumburg (met Rinteln als hoofdstad) en een Grafschaft (later ook Fürstentum) Schaumburg-Lippe (met Bückeburg als hoofdstad).

Een officiële staat is Schaumburg al lang niet meer. In 1918 raakte de toenmalige Fürst Adolf II. zijn macht en land kwijt (net als vele andere Europese staatshoofden hun troon kwijtraakten). Schaumburg-Lippe werd een Freistaat en na de tweede wereldoorlog ging het op in het nieuwe bundesland Niedersachsen.

Wapen van Schaumburg (bron: Wikipedia)

Toch is de voormalige vorstenfamilie altijd een belangrijke rol blijven spelen in Schaumburg-Lippe. Het prachtige Slot Bückeburg (te bezichtigen) in de stad Bückeburg wordt nog immer 'vorstelijk' bewoond door nazaten van de familie zu Schaumburg-lippe. Momenteel 'regeert' Alexander zu Schaumburg-Lippe en doet dat commercieel niet onverdienstelijk. Het vorstendom was al nooit financieel slecht bedeeld, maar onder Alexander is slot Bückeburg, naast de openstelling voor publiek, het gehele jaar door middelpunt van diverse evenementen. Waaronder klassieke concerten, een landpartie (soort zomerfeest) en een zeer sfeervolle kerstmarkt (Weihnachtszauber). Daarnaast kent het slot een eigen rijschool.

Vlag van Schaumburg (wit-rood-blauw)

Der Schaumburger Friede wekt wel wat verbazing. Want de indruk zou kunnen ontstaan dat Schaumburg is ontstaan uit een oorlog. Maar niets is minder waar. Wat wel de oorsprong is van het begrip 'Schaumburger Friede' blijft wat vaag. Maar dat mag de feestpret niet drukken. Want Schaumburg, sinds 2004 ook een beetje mijn thuisland, mag best wel wat promotie gebruiken. Want het is een afwisselend 'staatje' zowel qua landschap (Schaumburg is erg heuvel- en bergachtig. Noordelijk van Schaumburg is Duitsland zo plat als een dubbeltje, op na de ophoging iets ten noorden van Hamburg dan) als op gebied van toeristische mogelijkheden. Nederlanders zijn vooral in de zomermaanden te vinden in en om Rinteln (Weserbergland) maar het noorden van Schaumburg is voor veel buitenlandse toeristen nog onontdekt. Maar daar kom ik later op terug.

Auf Wiedersehen.

Kees

Op staatsbezoek bij Bundeskanzlerin Merkel

Kanzlerambt van de voorzijde

Het was een unieke gelegenheid om het imposante 'werkpaleis' van Bundeskanzlerin Angela Merkel eens te bezoeken. Afgelopen weekend was er Open Huis in het Kanzleramt in Berlijn. We konden zomaar naar binnen en een kijkje nemen achter de schermen. Er was opvallend weinig publiek zondagmiddag, dus geen rijen voor de ingang. Rugzak afgeven, door de veiligheidscontrole en naar binnen dus.

Tijdens de verhuizing van de Bundestag (het Duitse parlement) van Bonn naar Berlijn, kwam natuurlijk al snel de vraag waar het nieuwe 'kantoor' van de Bundeskanzler zou moeten staan en vooral hoe het eruit zou moeten zien. Het was  Bundeskanzler Helmut Kohl die het initiatief nam voor het huidige gebouw (de bouw startte in 1997). Hij kon er zelf nooit in werken omdat hij voor de oplevering vertrok en werd opgevolgd door Gerhard Schröder.

Het Bundeskanzleramt is vooral een gebouw waar gewerkt en officieel ontvangen wordt. Er is een kleine woning maar die wordt maar zelden gebruikt. Angela Merkel woont elders in Berlijn en haar voorganger Gerhard Schröder gebruikte de woning alleen tijdens de werkweek. Hij bleef officieel wonen in zijn geliefde Hannover (waar hij soms ook regeringsleiders ontving). Het was overigens geen geheim dat Bundeskanzler Schröder geen 'fan' was van het nieuwe Bundeskanzleramt omdat hij te groot en pompeus vond.

Afgelopen weekend kon iedereen dus een kijkje nemen in indrukwekkende gebouw aan de rivier de Spree en gelegen schuin tegenover het Reichstaggebouw.Ook het park (te bereiken met de speciale brug over de Spree) kon bezocht worden. Voor de gelegenheid was ook de regeringshelikopter te bezichtigen. Wie op tijd was, kon zelfs door Angela Merkel zelf verwelkomd worden. Helaas moet ik daarvoor een nieuwe afspraak maken.


Auf wiedersehen

Kees

Duits station in Zwitserland

Ik schreef al eerder dat ik iets met uithoeken heb. Na de Zuidoostelijke Passau te hebben bezocht, heb ik de meeste Zuidwestelijke uithoek van het Duitse spoorwegnet bezocht. Het station Basel Badischer Bahnhof.

Nu hoor ik u denken. Basel ligt toch in Zwitserland? Ja klopt, maar het station Basel Badischer Bahnhof ligt dan wel in Zwitserland, het is een Duits treinstation. Het station zelf is Duits douanegebied. Zodra men de perrons verlaat, passeert men de douane. En vanwege deze situatie is het treinticket waarmee ik onbeperkt op het Duitse spoorweg kan reizen geldig tot en met Basel Badischer Bahnhof. Voor een bezoek aan de stad Basel ben ik daar vandaag uitgestapt en te voet richting de binnenstad gelopen. Basel heeft naast het Badischer station ook nog een officieel Zwitsers station, genaamd Basel SBB.

De merkwaardige situatie waarin Basel Bad. Bf. zich bevindt, heeft een historische oorsprong. In de tijd dat Duitsland nog bestond uit allerlei staatjes bouwde de Badische Staatseisenbahnen een spoorlijn van Mannheim naar de Zwitserse grens. De stad Basel wilde graag dat de lijn in de stad eindigde in 1852 kwam het tussen de regering van Baden en Zwitserland tot een akkoord. Het oorspronkelijke station lag aanvankelijk op een andere locatie maar omdat Basel als stad groter werd, ging men op zoek naar een nieuwe locatie. Het huidige stationsgebouw dateert van 1913

Basel Badischer Bahnhof wordt hoofdzakelijk bediend door de ICE-treinen van de Duitse spoorwegen die Basel SBB als eindpunt hebben. De Duitse regionale en lokale treinen uit het Zuidwesten (zoals de universiteitsstad Freiburg) hebben Basel Bad. Bf. als eind/-beginpunt.

Wie in Basel Badischer Bahnhof uitstapt, loopt in een dik half uur naar het station Basel SBB. Met een van de vele trams gaat het iets sneller.

Auf Wiedersehen

Kees

Freiburg, stad van "minigrachten"

Het ziet er een beetje gek uit die “minigrachten” in de straten van de Zuid-Duitse stad Freiburg. Is het kunst? Een moderne vorm van regenwaterafvoer? Of toch iets anders?

De universiteitsstad Freiburg straalt een gezellige sfeer uit. Gelegen tegen de heuvelen van het Schwarzwald (Zwarte Woud). Door haar ligging heeft Freiburg een mild klimaat. Het gevolg is dat de stad weinig sneeuwzeker is en men daarvoor de bergen van het Schwarzwald in moet. Een stad met een compact centrum waarin, met name buiten de zomermaanden, de hoeveelheid studenten opvalt. En dat betekent weer veel boekwinkels en cafés.

Wie de stad voor de eerste keer bezoekt valt direct het kanalensysteem op. Ondiepe (ongeveer tussen de 15 en 30 cm) en niet te brede (hooguit 30 tot 50 cm) gleuven in de straten waardoor constant water stroomt. Op het eerste gezicht “minigrachten” die een wat artistieke uitstraling hebben.

De zogenaamde Freiburger Bächle zijn al erg oud. De eerste dateren uit de 12e eeuw en hadden als doel de waterverzorging van de stad. Met de ingebruikname van moderne drinkwatersystemen nam het belang van de Bächle af. Maar aan het einde van de tweede wereldoorlog bewees het systeem haar nutheid door bluswater aan te leveren voor het bestrijden van stadbranden als gevolg van bombardementen. In totaal ligt er aan 15,5 km aan Bächle door Freiburg.

Tegenwoordig hebben de Bächle geen ander doel dan te dienen als ‘warzeichen’ (kenmerk) van Freiburg. Onlosmakelijk verbonden met de geschiedenis van de stad.

Auf Wiedersehen.

Kees

München, deel 2: Een Lederhose past iedereen!

Beieren is het land van de lederhosen en München is dus geen uitzondering. Ik heb in één weekend al meer lederhosen in München gezien als tijdens tien jaar carnaval in Nederland. Lederhosen zijn een serieuze aangelegenheid. Zeker in de landelijke gebieden dragen jongens al vroeg lederhose (tijdens een uitstapje naar de Allgäuer Festwoche in Kempten blijkt dit). Wie dus naar het Oktoberfest in München wil (start eind september) en het wat traditioneler wil, kan in lederhosen gaan. Maar hoe voorkom je dat je als een clown gaat?

Het is niet lastig om een lederhosenwinkel te vinden München alhoewel het aanbod aan zaken in de binnenstad niet overweldigend is. De kwaliteit en dus de prijzen lopen nogal uiteen. Voor goedkope lederhosen, en vaak ook van mindere kwaliteit, kun je terecht bij trachtenoutletwinkels die her en der in de stad zitten. Maar dit zijn soms winkels die maar kort op een bepaald adres zitten. Bij ontevredenheid dus niet zo handig. En bovendien krijg je bij terugbrengen een tegoedbon en niet je geld terug.

Beter af ben je bij de warenhuis Karstadt en, de luxere variant, Oberpollinger. Daar verkopen ze lederhosen, de bijbehorende wollen trachtenvesten, de passende kniesokken en leren jasjes. Voor een complete outfit dus prima, maar reken op minimaal 150 tot 250 Euro voor een lederhose.

Voor de echte liefhebbers zijn er natuurlijk de speciaalzaken. Bijvoorbeeld de winkel Lederhosenwahnsinn van Herbert Lipah. Gelegen in een buitenwijk van München (in een woonkazerne gebouwd in de jaren ’20 van de vorige eeuw) zit zijn piepkleine winkel. Van de grond tot aan het plafond hangen rekken met allerlei soorten lederhosen. Voor de echte fans en die over een gevulde portemonnee beschikken. Maar dan heb je ook wat! Geen wonder dus dat zijn winkel druk bezocht wordt en in binnen- en buitenland bekend is.

Auf Wiedersehen.

Kees

München, deel 1: Bijzondere producten en luxe levensmiddelen

Na een bezoek aan het rustige Bamberg en Passau, heb ik het weekend in München verbracht. Het hele jaar door een toeristische trekpleister voor mensen uit de gehele wereld. En niet onterecht. München biedt veel musea, interessante winkels en uiteraard de onvermijdelijke lederhosen en biergartens. Met als hoogtepunt het Oktoberfest en de kerstmarkten.

Wie in München op bezoek is moet beslist even gaan kijken bij de winkels van Dallmayr en Manufactum. Een genot voor iedereen die van bijzondere producten of luxe levensmiddelen houdt.

Dallmayr is onder het Duitse publiek vooral bekend van de koffie. Het merk heeft alleen in München een zeer luxe levensmiddelenwinkel (vergelijkbaar met de levensmiddelenafdeling van het luxe warenhuis KaDeWe in Berlijn). Bij Dallmayr krijg je de meest bijzondere paté- en zalmsoorten. En tegen prijzen die u en ik niet kunnen betalen. Voor 100 gram paté leg je snel 32 Euro op tafel. Maar ook voor vleeswaren, brood, wijn en chocolade kan men bij Dallmayr terecht. Echt een aanrader om even door de winkel te lopen en je te verbazen over het aanbod en vooral de prijzen.

Manufactum is van een geheel andere orde. Dit bedrijf heeft winkels in een aantal grote Duitse steden. Men is gespecialiseerd in producten waarvan je dacht dat ze niet meer bestonden. Zoals Oma’s borstbollen van WyCam, warme wintersokken van kamelenhaar, kroontjespennen en nog veel meer bijzondere zaken. Het aanbod is enorm en staat in een dikke catalogus die je kunt meenemen. Niet goedkoop maar als je iets bijzonders zoekt voor in huis, keuken, kantoor of tuin kun je bij Manufactum terecht.


Zowel Dallmayr als Manufactum liggen in de Dienerstrasse (nabij het Münchener Rathaus).

Auf Wiedersehen.

Kees

Uithoek van Duitsland het omrijden waard

Nu ik er over nadenk, heb ik wat met uithoeken. Ik kom graag in uithoeken tijdens mijn vakantie. Al jaren ga ik op vakantie in het Berchtesgadener Land, die Duitse uithoek in de Zuidoostelijke punt nabij het Oostenrijkse Salzburg. Een ‘ingekesseld’ stukje Duitsland omgeven van bergen en de Oostenrijkse grens. Geen gebied om door heen te reizen, het is voor iedereen een eindpunt. Ook in mijn favoriete vakantieland Schotland mag ik graag de uithoeken opzoeken, de eindpunten waar alleen de freaks komen.

Op mijn verlanglijstje staan nog wat uithoeken. Zoals het eiland Sylt helemaal in de kop van Duitsland. Of de Noordkaap in de bovenste punt van Noorwegen.

Mjin treintrip van deze week, inmiddels Bahn Rally genaamd, brengt me in de stad Passau. De Duitse ‘drie rivierenstad’ aan de Duits-Oostenrijkse grens. Een eindpunt voor als je een treinticket hebt dat alleen geldig is in Duitsland. Je moet terug. Maar we besluiten eerst een dagje rond te kijken in deze stad waar de rivieren de Donau, de Inn en de Ilz samen komen.

Als Noorderling op bezoek in Zuid-Duitse steden, valt me altijd weer een ‘Italiaanse sfeer’ op alhoewel ik in mijn hele leven nog maar 2 weken in Italië was. Maar Zuid-Duitse steden ademen een sfeer uit die was losser is dan in Noord-Duitsland. Komt het door het zangerige klanken van de Bayerische taal? De kleurrijke panden? De vele terrasjes (een woord dat de Duitser overigens niet kent in die hoedanigheid)? Of het feit dat ook Passau, net als München, Regensburg, Freiburg etc, door zijn bourgondische karakter die eenmaal een warmere sfeer uitstraalt dan het wat zuinigere Noord-Duitsland?

Afijn, Passau was een omweg waard. De universiteitsstad, de aanlegplaats voor de Donaucruiseschepen, stad van vele kerken (alleen al op het kleine stukje tussen het hoofdstation en het samenkomstpunt van de drie rivieren tel ik 12 kerken en kapeltjes) en kleine straatjes, onderdoorgangen en steegjes. Gelukkig zijn de voeten droog gebleven want als de rivieren buiten de oevers treden is de binnenstad van Passau een groot zwembad.

Ondanks de verbazing van de douanebeambte is 24 uur genoeg voor een eerste kennismaking met Passau. De Regional Express van de Deutsche Bahn brengt ons naar het volgende doel: München.

Auf Wiedersehen.

Kees

Passau in één dag is verdacht!

Het is geen hartelijk welkom in de Duitse grensstad Passau. Kort voordat onze ICE vanuit Nürnberg het station van Passau inrijdt, worden mijn reisgenoot en ik aangesproken door drie beambten van de douane. Het KLM-label aan de koffer valt op (nog blijven zitten van de vorige reis). Als we op de vraag “hoe lang blijven jullie in Passau” antwoorden dat we maar één dagje blijven is de verbazing groot. We zijn verdacht! Want Passau in één dag blijkt voor de Beierse douane onmogelijk te zijn. Of we op het station van Passau mee willen komen voor een koffercontrole. Het blijkt routine te zijn op de trein zo vlak voor de Oostenrijkse grens. Nu maar hopen dat de brave man niet dagelijks tegen veel Japanners aanloopt die Europa in een week doen en Duitsland in één dagje.

Auf Wiedersehen

Kees

Bamberg zeer de moeite waard!

Ja, ja, Bamberg is een plaatje. Niet voor niets betiteld als Unesco Werelderfgoed. Oké, als ik op het station aankom maakt de stad niet meteen een indrukwekkende indruk. Maar als ik even het stationsplein en de straat van het station naar de binnenstad laat voor wat het is, wordt als snel duidelijk dat ik met een pareltje te maken hebben. Zoals ik, gisteren, al schreef heeft Bamberg weinig geleden onder de zware luchtaanvallen van de geallieerden. Over dit onderwerp verscheen in Der Spiegel van 17 mei (nr. 20) van dit jaar een zeer interessant artikel. Met name de bijbehorende kaart van Duitsland met de belangrijkste steden en het ingetekende verlies aan woningen spreekt boekdelen. In steden als Bamberg, Göttingen, Erfurt en Regensburg is veel bewaard gebleven en dat maakt deze steden echt de moeite waard voor een bezoek.

Je waant je in Bamberg enkele honderden jaren terug in de tijd. Alleen de vele auto’s en de overdaad aan verkeersborden ontneemt het zicht aan mooie fotomotieven. De stad is gebouwd op 7 heuvelen en dat is duidelijk te bemerken als ik de stad wandelend doorkruis. Het levert idyllische scènes en vergezichten op. Hoogtepunten zijn absoluut het Rathaus dat op een brug in de rivier de Regnitz is gebouwd en de kerk en het klooster op de Michaelsberg. Maar de stad kent ook vele prachtige kerkjes en huizen in kleine straatjes en steegjes en die door de hoogteverschillen, als gevolg van de zeven heuvels, een lust zijn om te bezoeken en te bekijken.

Wel valt het enorme aandeel aan Italiaanse restaurants op. Met veel moeite is een echt Frankische restaurant te vinden. Bamberg is ook een stad waar de grote winkelketens nog niet overmatig aanwezig zijn. Oké, er is een Karstadt (warenhuis), een Schlecker (drogist) en een Tschibo (koffie en kleine huishoudelijke artikelen) maar een overdaad aan kleine zelfstandige en veelal gespecialiseerde winkeltjes valt op. Met name de vele juweliers en antiekzaken. Duidelijk is te merken dat Bamberg van oorsprong een rijke stad is, niet in de laatste plaats door het feit de stad een van de oudste bisdommen in Duitsland is.

Het bezoek aan Bamberg duurt nog geen 24 uur. De treinreis door Duitsland gaat verder naar de grensstad Passau, gelegen aan de schöne blaue Donau.

Auf Wiedersehen.

Kees

Reizen in het onbekende Duitsland

Vandaag ben ik begonnen aan een treintrip van een week met mijn DB-Jubileumspas in het onbekende Duitsland. Alleen voor de eerste dag heb ik een bestemming uitgezocht en een zitplaats gereserveerd. Voor de rest van de week bekijk ik van dag tot dag waar ik heen ga. Alhoewel ik me wel ga concentreren op het Zuiden. Want vanuit mijn woonplaats nabij Hannover is dat toch het verst weg en haal ik het meeste uit het ticket (je bent en blijft een Nederlander, toch?).

Doel is vandaag de Beierse stad Bamberg. Van diverse mensen heb ik gehoord dat het een mooie stad is die redelijk ongeschonden uit de tweede wereldoorlog is gekomen. En dat betekent dat de binnenstad zijn historische karakter nog goed behouden heeft.

De trip ben ik begonnen in Hannover. De stad die de Expo in 2000 heeft aangegrepen om het stationsgebouw en stationsplein eens helemaal onder handen te nemen. Dat zouden meer Duitse steden eens moeten doen want veel grote stationsgebouwen zien er van buiten en ook van binnen ‘grausam’ uit.

Hannover is als een van de grootste Messe-steden (bekend van onder ander de technologiebeurs Cebit) ook een van de duurste steden om te overnachten zowel in Duitsland als wereldwijd. Hannover, industriestad van weleer en deels nog steeds. De stad van bandenfabrikant Continental, koekjesmerk Bahlsen en reisorganisatie TUI.
Vanuit Hannover, via de hogesnelheidslijn, in 2 uur tijd met de ICE (InterCityExpress) naar Würzburg. Een van de weinige trajecten waar de ICE 300 km per uur kan rijden. Een spectaculair stukje spoor met fantastische uitzichten over het mooie Duitse landschap.

Alhoewel het einddoel van vandaag Bamberg is, is de verleiding groot om ergens uit te stappen. De ICE-conducteur meldt braaf bij ieder nieuw station welke overstapmogelijkheden ik heb. Alhoewel ik dat ook kon lezen in het ‘Reiseplan’ dat op mijn zitplaats klaar lag. In alle lange afstandstreinen van de DB vinden reizigers de dienstregeling van de trein met niet alleen een aankomst- en vertrektijden op ieder station maar ook de belangrijkste overstapmogelijkheden. Ben toch maar blijven zitten om volgens het plan van vandaag in Würzburg over te stappen op de Regionalexpress naar Bamberg.



Auf wiedersehen
Kees

Duitse spoorwegen viert feestje

De Duitse Spoorwegen (Deutsche Bahn of Die Bahn, afgekort DB) viert dit jaar haar 175ste verjaardag. Reden dus voor een feestje met diverse activiteiten. Zoals een jubileumtentoonstelling in het nationale spoorwegmuseum in Nürnberg, stationsfeesten in enkele grote steden en ritten met stoomtreinen. En de DB zou de DB niet zijn als het feestje gepaard gaat met diverse speciale treinkaartjes. Want daar is de Duitse Spoorwegen goed in, een divers aanbod aan tickets. Oké, het enorme aanbod maakt het kiezen van het juiste treinkaartje wat lastig maar wie de moeite neemt kan voor weinig geld door Duitsland treinen. En die kaartjes zijn allang niet meer alleen te koop aan het loket of de automaat. Die Bahn kent al jaren een zeer goede website waar men zelf treinreizen plannen, zitplaatsen reserveren en tickets boeken kan.

Sinds mei zijn er enkele Jubileumstickets te koop in het kader van het 175 jarige feest. Zo is er het ‘175 uren ticket’ waarmee men voor 175 Euro 175 uur onbeperkt in alle treinen door heel Duitsland reizen kan. Het ticket is nog tot eind augustus te koop en te gebruiken (let op: 31 augustus is de laatste dag waarop het kaartje gebruikt kan worden!).
Ik heb gekozen voor de ‘Jubileumpas’ die één maand geldig is en waarmee ook onbeperkt getreind kan worden in alle treinen 2e klasse van de Duitse Spoorwegen. Het ticket kostte me 300 Euro en is, in mijn geval tot eind augustus geldig. Een goede manier om eens wat Duitse steden en gebieden te bezoeken waar ik anders niet zo snel aan toe kom.

Als extraatje kunnen bezitters van zowel het ‘175 uren ticket’ als de ‘Jubileumspas’ ook op 7 december onbeperkt met de trein reizen dat is namelijk de dag, 175 jaar geleden, dat de eerste trein in Duitsland reed. En dat was de Adler tussen Nürnberg en Fürth.



Auf Wiedersehen
Kees




(lees de voorwaarden van de jubileumtickets! Foto: Intercity rijdt richting Berlin Hauptbahnhof, foto genomen bij S-bahnstation Berlin Bellevue. Foto Copyright Kees Westerkamp, 2010)

Benzineprijzen volgen loont!

In Nederland is het makkelijk: benzine is aan de snelweg duurder dan in de bebouwde kom. En de prijzen zijn redelijk stabiel. Ik bedoel: de prijzen liggen vast en flucteren niet dagelijks. Bovendien zijn er nagenoeg geen prijsverschillen tussen pompen van hetzelfde merk.

In Duitsland ligt dat ietsje anders. De prijzen verschillen dagelijks. Wie veel onderweg is in Duitsland wist dit al maar een onderzoek van de ADAC (de Duitse ANWB) heeft dit nu ook aangetoond. Maandag tanken automobilisten het goedkoopst. Het duurst is de autobrandstof op vrijdag. De ADAC baseert haar uitspraken op een onderzoek naar de gemiddelde brandstofprijzen over 2009 (lees hier het complete artikel). Mijn eigen ervaring is dat de prijzen zondagmiddag al naar beneden gaan. Wie dezelfde benzinepomp op zondagochtend en zondagmiddag passeert merkt vaak al het prijsverschil.

Maar ook pompen van hetzelfde merk laten een 'groot' prijsverschil zijn. Een pomp van merk X kan in de ene plaats enkele centen goedkoper zijn dan in de andere plaats. En ook kunnen pompen die pal naast elkaar liggen in prijs verschillen.

De details vallen je natuurlijk alleen op als je vaker in Duitsland bent en regelmatig op dezelfde locatie. Maar toch: ook voor incidentele Duitslandgangers geldt: het volgen van de brandstofprijzen loont!

Sowieso is benzine in Duitsland goedkoper dan in Nederland. Met diesel is het precies andersom. Wie wilt weten waar hij/zij het goedkoopst kan tanken, kan op een speciale webpagina van de ADAC terecht. Maar voor zo'n overzicht moet je je wel registreren.

Auf wiedersehen.
Kees

Osterfeuer

Wie vanavond onderweg was in Duitsland heeft het kunnen zien. Overal rook alsof het land op vele plaatsen in brand stond. Maar op de zaterdagavond vooraf aan Pasen is het in vele Duitse plaatsen traditie om een Paasvuur (Osterfeuer) te organiseren. Vooral in de landelijke gebieden zijn de Paasvuren niet weg te denken. Maar de laatste tijd ligt deze traditie zelf onder vuur. Door de grote aandacht voor het milieu in Duitsland vragen critici van milieubelastende activiteiten zich af of de enorme overlast van rookontwikkeling en uitstoot van fijndeeltjes wel te rijmen valt met maatregelen zoals het milieuvignet. Ook de maandelijkse brenntag (de enige dag in de maand waarop particulieren in hun tuin hout en tuinafval mogen verbranden) krijgt het de laatste tijd veel te verduren. Maar het Osterfeuer is in Duitsland al enkele honderden jaren oud. De vraag is of zo lang- en diepgewortelde traditie snel zal verdwijnen.


Auf wiedersehen
Kees

(bron foto: http://www.lausitzer-braunkohle.de/)

Duitse bakker in Groningen

Vraag een groep Nederlanders wat ze het meeste missen als ze op vakantie zijn en brood behoort zeker tot de antwoorden. Vraag een groep Duitsers wat ze het meeste missen als ze op vakantie en ook dan behoort brood tot de vele antwoorden.

Zowel Nederlanders als Duitsers zijn verknocht aan hun eigen brood en door de verschillen in broodcultuur tussen de beide landen, is het tijdens vakanties altijd wennen. Niet voor niets nemen sommige Nederlanders altijd Nederlands brood mee voor de eerste dagen op vakantie in Duitsland omdat ze het harde Duitse brood niet lekker vinden. En moeten Duitsers altijd wennen aan het slappe brood dat ze Nederland op de ontbijttafel aantreffen.

De twee belangrijkste verschillen tussen de Duitse en Nederlandse broodcultuur zijn:

1. Duits brood is over het algemeen steviger (het slappe brood kent men in Duitsland wel maar heet toastbrot en is met name voor gebruik in de broodtoaster)
2. Er worden tijdens het ontbijt vooral harde broodjes gegeten (bolletjes) in tegenstelling tot de sneetjes die we in Nederland eten.

Voor de Duitsers op zoek naar brood in Nederland is er nu een oplossing. Althans, voor de Duitsers die in Groningen op vakantie zijn of wonen (met name de vele Duitse studenten die aan Hanzehogeschool of Rijksuniversiteit studeren). Want sinds enkele maanden is er Duitse bakker in de stad. Neergestreken vanuit Berlijn waar de Duitse Sabine Mulder (getrouwd met een Nederlander) al een bakkerij had. Na jaren broodjes te hebben gebakken in de Duitse hoofdstad, kwamen Sabine en Ruud tot de ontdekking dat er voor de vele Duitsers in Groningen geen echt Duits brood te krijgen was. Aan de Van Lenneplaan 15 in Groningen Zuid opende ze de Berliner Bak Shop. De winkel is iedere dag geopend. Jawel, ook op zondag zoals gebruikelijk is bij veel bakkers in Duitsland.

Wie op zoek is naar de Duitse brood- en kuchencultuur kan dus terecht bij de Berliner Bak Shop. De Mulders halen de ingrediënten uit Berlijn maar bakken in Groningen.En de kwaliteit mag er zijn!

Men vindt er broodjes (bolletjes) zoals Berliner brötchen (lange witte harde broodjes), Kaiser brötchen (rode witte harde broodjes) en Weltmeisterbrötchen (een soort mehrkornbrötchen). Maar natuurlijk ook hele broden, het bekend zware harde Duitse brood. Uiteraard kan men bij de Berliner Bak Shop ook terecht voor kuchen zoals kirsch streusel kuchen. Maar ook voor Berliner (een soort oliebol) en Laugenbrötchen. En alles niet alleen om mee te nemen maar ook om terplekke te nuttigen. Zoals gebruikelijk bij een Duitse bakker kan men er ook zitten om er een kop koffie of thee bij te nemen.


Auf Wiedersehen!
Kees

Uw stoep sneeuwvrij, bitte!

Nu Koning Winter Nederland aardig in zijn greep heeft, zien de straten in ons Lage Land wit en zijn ze her en der erg glad. 

In Duitsland is de situatie niet anders. Met name in het Noorden van Duitsland is het de laatste weken, net als Nederland, koud en is er al de nodige sneeuw gevallen met alle gevolgen van dien. Mijn indruk is overigens dat de Duitsers daar iets beter mee omgaan dan de Nederlanders maar dit even ter zijde (wellicht kom ik hier in een later bericht nog op terug).

Nu, een deel van, de Nederlandse straten vol sneeuw liggen vond premier Jan Peter Balkenende het nodig om de landgenoten op te roepen om toch vooral het stoepje sneeuwvrij te houden. Er zullen ongetwijfeld mensen zijn die braaf hun voordeur schoon scheppen maar de meesten zullen waarschijnlijk wat gelachen hebben om de omroep van onze PM. Het is immers geen verplichting.

In Duitsland is het sneeuwvrij maken van de stoep voor de deur ook geen verplichting. Iedere stad "regelt" dit zelf of juist niet. Maar ondanks het ontbreken van een wettelijke druk, is het in Duitsland toch wel heel gebruikelijk dat mensen het stukje stoep voor hun huis na of tijdens de sneeuwbuien ruimen. Dus iedere ochtend zie je veel inwoners in de weer met sneeuwschuivers en strooizout.

Dus niets geen oproep van Bundeskanzlerin Angela Merkel. Gewoon onderdeel van de Duitse normen en waarden!

Auf Wiedersehen!
Kees